Het briefje van Germaine

Helge Prinsen uit Vlissingen heeft bovenstaand boodschappenbriefje van haar oma (‘wij noemden haar bonma’) Germaine Verhulst-Lippens altijd bewaard. Ze schreef het briefje op 88-jarige leeftijd, vier jaar voordat zij in 1997 overleed.

Helge mailt: "In die tijd rookte ze zo nu en dan nog een ‘Belindasigaretje’, bijvoorbeeld als er een vriendin op bezoek kwam. Dat sigarettenmerk bestaat inmiddels niet meer. Verder hield ze van zoetigheden: ‘kletsmajoor, nootenkoek, rozijnen bollen’. Kipfilet (‘kipfielé’) at ze zeker driemaal in de week omdat dat makkelijk klaar te maken was, evenals rijst. Eén regel kan ik niet ontcijferen: ehan? chan? En dan ook nog 2x. Champignons of shampoo? Daar zal ze toch geen twee stuks van moeten hebben. Waarschijnlijk is het iets van koek of snoep geweest."

Hier was Germaine tegen de 90. Ze was een bescheiden vrouw, schrijft Helge. Ze cijferde zichzelf meestal weg. Ze was zuinig, behalve op kleding. Haar hele leven liep ze op hoge hakken, die tegen het eind van haar leven wel steeds lager werden. Boodschappen deed ze de laatste jaren alleen bij de Edah omdat die maar 300 meter van haar huis was. Ze heeft altijd geweigerd een boodschappentas op wieltjes te nemen.

Zo was Germaine.

Ze werd in 1904 geboren in Watervliet (België). Helge: "Op haar zestiende ging ze in de linnenkamer werken van hotel Noordzee Boulevard in Vlissingen. Dat hotel bestaat niet meer. Later leerde ze mijn opa kennen, die toen stuurman was. Als kapiteinsvrouw heeft ze heel de oorlog alleen met mijn moeder gewoond omdat opa vanwege de koopvaardij in Engeland zat. Na de oorlog kocht opa een (driedubbel) huis aan de boulevard in Vlissingen. Mijn moeder woont daar nog steeds. En mijn zoon woont nu in het huis van bonma."

Germaine werd vroeg weduwe.

Haar man overleed toen ze 58 jaar was. Helge: "Mijn opa heeft heel z'n leven gevaren. Hij zou nog één reis moeten maken voordat hij met pensioen zou gaan op z'n 58ste. Maar hij had last van z'n maag. Daar is hij toen succesvol aan geopereerd maar twee dagen daarna is hij overleden aan trombose. In feite is m'n oma altijd alleen geweest. Ze heeft één dochter gekregen, mijn moeder. Opa kwam af en toe wel met verlof, maar dat was maar een maand of drie per jaar. Hij was een autoritaire, stille man die bijvoorbeeld nooit heeft gepraat over de twee keer dat het konvooi naar Amerika waarin hij voer door de Duitsers werd getorpedeerd."

Germaine was geen keukenprinses.

"Koken vond ze maar niks", weet Helge. "Als het maar makkelijk was. Toen we eens een plankje voor haar koffiezetapparaat in haar kleine en ouderwetse keukentje hadden geschroefd zei ze: ‘ohhhh wat fijn, het lijkt nu net alsof ik een Amerikaanse keuken heb!’"

En zo teken je aan de hand van één boodschappenbriefje een heel leven op. Mooi is dat.