Floppy's, mascara en koffie

Gastanalyse van Hanneke Hendrix

Omdat ik ga verhuizen zocht ik de stapels boeken uit, die ik al verhuizing na verhuizing met me meesleep zonder ze tussendoor in te kijken. Ik vond in een oud toneelboek een lijstje notities uit de eerste van de schrijversopleiding in Utrecht, met achterop een boodschappenbriefje.
Ik moest kopen: Floppy's, mascara en koffie.
Ik vind dat een aardige samenvatting van mijn gehele tijd daar.

Vanaf 2005 studeerde ik aan de schrijversopleiding van de Utrechtse toneelschool. Achteraf bezien was het een heerlijke tijd. Er was wel al internet en zelfs al zoiets als Hyves, maar bijna niemand had nog een laptop, laat staan een smartphone, en dus hadden we een werklokaal met aftandse computers. Daar zat je naast elkaar, schouder aan schouder, te zwoegen aan het zoveelste toneelstuk dat je schreef voor de la, of, in het beste geval, voor iemand van de acteursopleiding waar je tijdens het roken vrienden mee was geworden. In dat lokaal stond een koffiezetapparaat. Ik weet nog dat iemand op een ochtend woest zich van het aanrecht omdraaide, een pak decafé omhoog hield en brulde: “WIE HEEFT DIT HIER IN GODSNAAM NEERGEZET!?”.
Niemand zei iets. We zijn er nooit achtergekomen.
De PC’s in het lokaal waren aftands. Zo aftands dat ze zelfs een lade voor zowel grote floppy’s als kleine floppy’s hadden. Ik weet dat, omdat ik een oeroude laptop had, waar geen internet op zat en waarmee je je werk alleen via de kleine harde floppy’s kon transporteren. Je kon die toen gewoon nog bij de HEMA kopen, gekleurde harde plaatjes in een doorzichtig doosje. Ik heb dat doosje bij de vorige verhuizing in 2012 pas weggegooid.

En de mascara spreekt voor zich. Ik dronk toen alleen maar koffie en at doorgaans niks, dus zelfs in een jutezak zag ik er nog goed uit.

Floppy's, mascara en koffie.
Ik vind dat een aardige samenvatting van mijn gehele tijd daar.

Boodschappenreis

Gastanalyse van Karin Somers

Twee keer per week ga ik op vakantie. De geuren van verse groente, onverklaarbare pakjes kruiden, een wirwar aan talen om me heen. Tijdens mijn wekelijkse boodschappen bij de Turkse groentewinkel op de hoek waan ik me in het buitenland. De Turkse eigenaar spreekt ook een aardig woordje Maastrichts. Zo kom ik thuis in het buitenland. Het was op zijn vloer dat ik dit boodschappenlijstje vond. In het Arabisch, maar daar hield mijn kennis van deze taal op.

De tweede keer dat ik wekelijks op vakantie ga, is naar mijn taalmaatje. Ze woont met haar Syrische gezin aan de andere kant van de stad. Met mijn fiets reis ik naar hun wereld. In de Maastrichtse flat waan ik mij weer in het buitenland. We oefenen het Nederlands, maar natuurlijk wordt er af en toe onderling Arabisch gesproken. Uit hun keuken komen geuren van specerijen die ik niet in mijn kruidenrekje heb staan. En regelmatig krijg ik iets heerlijks te snoepen uit hun thuisland. Ik voel me een rijk mens.

Dus toen ik het Arabische boodschappenlijstje vond, wist ik bij wie ik terecht kon.

Een ontmoeting van werelden. Eerst ontstond er wat verwarring over het lijstje. Is het een boodschappenlijstje of recept? Dat kon natuurlijk ook nog. Nee, het was toch echt een boodschappenlijst. “Het is van iemand uit Damascus!” roept zoon. Er ontstaat een discussie in het Arabisch. De uitkomst: het is van iemand uit Irak. Mijn taalmaatje legt het verschil uit. Ze wijst naar een krul in een van de woorden. “Dat spreken wij anders uit.” De verschillende klanken zijn voor mijn Nederlandse oren bijna onhoorbaar. Dan volgt de vertaling. Koriander, okra, baklava, citroen. “Dit tweede woord kennen wij niet. Misschien dille?” Het blijft een mysterie. “Maar dit is door een kind geschreven” zegt mijn taalmaatje en wijst naar het voor mij geheimschrift. Ze draait het blaadje om. “Kijk, hier is hij de cijfers aan het oefenen.” Ze leest van rechts naar links. Ondertussen haalt haar man alle ingrediënten uit de keuken. Ik ruik aan de koriander, bekijk de kleine okra. Mijn wekelijkse reis is weer compleet.