Bijzonder briefje

Briefjesverhaal

Tenzij ik een persoonlijke analyse maak, weet ik niet wie de maker is van een boodschappenbriefje. Dat vind ik jammer, want het zou vaak zo leuk zijn om te weten wie er bij een briefje hoort. Ik zie zoveel boodschappenbriefjes voorbijkomen, en zelden leer ik de afzender kennen. Tot ik laatst een mailtje kreeg van Jessie Baron, die via-via een briefje op de Facebookpagina herkende. Het was van haar vriendin Zsuzsána, die inmiddels is overleden aan kanker.

Ik schrok. Vond ze het vervelend dat ik dit lijstje heb gepost met de zin ‘Als dat zou kunnen…’?



Absoluut niet, laat Jessie weten. Ze heeft het briefje bewust op Twitter (en dus op internet) geplaatst en is blij dat Zsuzsána's humor en kracht zo blijven voortleven. Op aanraden van Jessie google ik op het pseudoniem van haar vriendin, Suzanna van de Hunnen. Zsuzsána heeft al een hoop sporen nagelaten, zo blijkt. Het feit dat ik Zsuzsána na haar dood met terugwerkende kracht wil leren kennen, vind Jessie bijzonder. Ze vertelt me graag meer over haar vriendin en hun vriendschap:

“Zsuzsána is circa tien jaar geleden naast ons komen wonen en we hadden al snel een goede klik. Als pedagoge genoot ze ook erg van onze kinderen en andersom leerden wij veel van haar. Na twee jaar werd ze ziek en zou maximaal nog twee jaar te leven hebben. Ze is toen met haar komende ziekbed in gedachte iets verderop kleiner gaan wonen en weer iets later verhuisde ze nog iets verder, toen ze langer bleef leven dan haar huisje. Maar nog altijd binnen vijf minuten afstand.

In die periode schreef Zsuzsána haar boek Stervensdruk en ik was een van haar proeflezers. In de laatste vier, vijf jaar zijn we close vriendinnen geworden. Ik vind het heel bijzonder dat ze me juist in die moeilijke en kwetsbare periode zo dichtbij wilde hebben.

In de laatste week heb ik wel eens tegen haar gezegd dat ik haar twintig jaar eerder had willen ontmoeten. We voelden elkaar heel erg aan qua humor en normen en waarden. Sommige mensen denken dat ik knettersveel voor Zsuzsána deed, zoals boodschappen en alles, maar ze was heel zelfstandig en gaf alleen iets uit handen als het echt niet anders kon.

Uiteindelijk stond ik altijd voor haar klaar, zoals zij er vaak voor mij was. In de afgelopen jaren heb ik geregeld een beroep gedaan op haar wijsheid en inzichten. Zsuzsána kon me met een verrassende blik op gedachtekronkels wijzen. Nu ze er niet meer is, praat ik nog vaak in gedachten met haar en probeer bij vraagstukken haar zienswijze voor de geest te halen.”

Ik ben er even helemaal stil van. Boodschappenbriefjes hebben meestal geen diepere betekenis dan de dagelijkse ‘brood, melk en groente’. Dat ik (met terugwerkende kracht) deze mensen mag leren kennen door de vondst van een briefje, geeft ook mijn leven meer betekenis.