Twintig jaar lang

Briefjesverhaal

Soms krijg ik leuke mailtjes als boodschappenbriefjesanalist:

Beste Tefke,

Kennelijk heb ik enige tijd onder een steen geleefd want nu pas las ik over je boodschappenbriefjes in de Volkskrant. Maar ondanks die steen was ik gelijk helemaal blij met boodschappenbriefjesonline! Ik ben niet de enige die de schoonheid van deze briefjes ervaart...

Want al behoorlijk lang (1994??) verzamel ik deze briefjes ook. De magie van de opsomming... het geheim erachter... wie is het... ik werd helemaal happy als ik er weer één vond! En waar jij analyses maakt van de briefjes mijmerde ik weg...

Vaak heb ik gedacht wat met de briefjes te gaan doen... een collage aan de wand in een frame? Maar nog nooit vond ik een goede vorm. Nu ik jouw verhaal lees denk ik dat mijn briefjes een goede bestemming kunnen hebben. Ik bied ze je aan... in een rieten bakje(waar Lonny z'n rijstmaaltijden in verpakte).

Oh ja...de vindplaatsen zijn Schagen, Texel (Den Burg) en Amsterdam. Misschien vind je het leuk ze te ontvangen, laat maar weten.

Hartelijke groet,
Hans

Natuurlijk vind ik het leuk om ze te ontvangen, nieuwe briefjes zijn altijd welkom! Na enige tijd krijg ik dan ook een fraai pakketje via de post. Wat een uitpakparty!

Uitpakparty

Dat wordt dus een avondje briefjes kijken en lezen (en licht analyseren natuurlijk). Pffff, al die briefjes van al die mensen. Met ieder een eigen leven. Even voel ik lichte paniek, ik krijg het benauwd. Hier, in dit prachtige mandje, liggen honderden levens! Wat moet ik met al die levens?!

Twintig jaar levens

Gelukkig keert de rust snel terug en kan ik er weer van genieten dat ik een kleine inkijk krijg in het leven van al die mensen. Dat ik een glimp mag opvangen van hun leven, van die dag, van dat moment. Zo genoot Hans er ook van, blijkt uit zijn begeleidende brief (met toestemming gepubliceerd):

Beste Tefke,

Nou... hier gaan ze dan... m'n boodschappenlijst'kindjes'. Van harte draag ik ze aan jouw goede zorgen over!

Twintig jaar lang heb ik ze gevonden in en onder boodschappenkarretjes, opgeraapt van de grond, uit een regenplas gevist, soms verwaaid aangetroffen tegen een hek bij een supermarkt.

Twintig jaar lang verrast worden door een vondst in Schagen, op Texel en in Amsterdam, de plaatsen waar ik woonde. Op enkele lijstjes staan de namen van de winkels op Texel: Dros, Goënga en Van der Vis.

Vaak voelde ik me een voyeur, maar vergoelijkte dat door te denken dat ik immers niet wist wie er achter het boodschappenlijstje schuilging. Een bijzondere gedrevenheid maakte zich van mij meester als ik weer een nieuwe schat ontwaarde... en die moest en zou ik hebben.

Twintig jaar lang werd ik blij van een van de gewone dingen die mensen doen: opschrijven wat je niet vergeten moet. Ik werd blij van een leuke taalfout, verheugde me over iemand die wjin schreef. De boodschappenlijstjes heb ik bewaard zoals ik ze vond... verfrommeld, overreden. Nooit nam ik lijstjes van anderen aan... ik moest ze zelf vinden anders was het niet echt...

Twintig jaar lang heb ik me afgevraagd wat ik er in hemelsnaam verder mee kon doen. Maar daar is nu een antwoord op gekomen: ze zijn vanaf nu jouw boodschappenlijstjes!

Veel geluk ermee Tefke, ik ben benieuwd of je net zo'n plezier ermee gaat hebben als ik heb gehad. Voor mij is het een mooie manier om een ietwat gekke hobby af te sluiten... alhoewel... echte gekkigheid gaat nooit over...

Hartelijke groet,
Hans

Hans Blom

Hans Blom weet nog wanneer hij voor het eerst werd geraakt door een briefje, vertelt hij desgevraagd. Het was geen boodschappenlijstje maar een advertentie bij de Vomar: "Van een meneer die een brommer aanbood, een 'kreidlur'. Kreidler natuurlijk. Ik was zo vertederd door zijn "laaggeletterdheid" dat ik het meenam, als een kleine trofee. Ook de rest van zijn tekst is heel bijzonder. Er spreekt zo'n worsteling uit met pen en met taal. Ik kreeg bijna de neiging om hem te gaan helpen!"

Dit eerste briefje is dan ook zijn favoriet. Zijn eerste echte boodschappenlijstje vond hij onder een boodschappenwagentje. "Zo'n echt kladblokbriefje op van dat bruinige papier, met een net lijstje aan boodschappen. Dat was de start van mijn hobby. Of afwijking, geef het een naam."

Bij het doornemen van de briefjes voelde Hans een soort vriendschap. "Ja, ze zijn m'n kindjes! Of nou ja, wáren mijn kindjes. Het lezen wordt een mantra, je leest wat mensen willen gaan kopen en niet moeten vergeten voor een verjaardag of gewoon voor het weekend. Het ritme van de herhaling van die gewone dingetjes, met soms een onverwachte uitschieter."

Echt rare dingen is Hans niet tegengekomen in zijn briefjes, maar hij was al blij als er 'naast de suiker en koffie en ham ook nog inlegkruisjes moesten komen'. "Eerlijk gezegd vond ik het al een beetje voyeuristisch om daarvan te genieten, maar ik deed het wel." Een nieuwe hobby heeft hij nog niet gevonden. Hij zoekt daar ook niet echt naar, het moet zich aandienen... als een soort noodzaak.

En zo is het. Gelukkig gaat echte gekkigheid nooit echt over.