Briefje #274: Komkom

Je kent ze vast: zo'n moeder die altijd alles probeert te relativeren. Nu je zelf wat ouder bent, heb je ermee leren leven dat ze dat doet - zo is ze nu eenmaal, maar tjeesis wat was dat vervelend als tiener! Als je kampte met een serieus probleem van gigantische omvang (puist op je neus op de avond dat je voor het eerst met dat leuke meisje uitging), kwam zij aan met 'Komkom, zo erg kan het niet zijn. Mensen moeten je leuk vinden om wie je bent, niet hoe je eruitziet.' Nú kun je het wel waarderen wat ze zei, het is ook waar. MAAR NIET ALS JE PUBER BENT! Dan heb je echt ISSUES VAN WERELDFORMAAT en snap je niet dat anderen dat niet zien! De arme vrouw heeft zo vaak geprobeerd jouw problemen terug te brengen naar realistische afmetingen dat 'komkom' een stopwoordje is geworden. En dus denk jij nu iedere keer weer aan je puberteit als je haar spreekt. Moeder-kindrelaties zijn altijd gecompliceerd.