Tijdens het opruimen vond Annemarie dit briefje en ze moest meteen denken aan Suze, haar oude buurvrouw op Terschelling. Ze vertelt:
“Inmiddels wonen wij op een ander mooi eiland maar dit briefje is onverklaarbaar meeverhuisd. Bijzonder om het nu weer tegen te komen… Suze overleed zo’n acht jaar geleden na een paar maanden verblijf in een verzorgingstehuis. Haar leven lang was ze getrouwd en samen met haar man heeft ze een fietsverhuur op Terschelling gerund. Ze kregen geen kinderen en de laatste twee jaren van haar leven was ze weduwe.En dan acht jaar later een boodschappenbriefje van haar vinden. Een mooie boodschap, waardoor Suze altijd in gedachten zal blijven.
Ze zwaaide altijd zo vriendelijk van achter het raam, met uitzicht op de Brandaris. Op een dag ben ik eens naar binnen gegaan, de voordeur was niet op slot. Haar man leefde toen nog. Vervolgens ontstond er een soort vriendschap en deed ik elke week boodschappen voor ze. Nadat haar man overleed werden onze gesprekken persoonlijker. Als ik tijd had op vrijdag zegde ze tafeltje-dek-je af en haalde ik lekkerbekjes en friet bij de visboer in de straat, dat we samen opaten. Haar boodschappen veranderden ook, vooral meer koekjes en chocola.
Ik vraag me wel eens af of ze eenzaam is geweest. Soms zou ik willen dat ik meer tijd aan haar had besteed, ze kon zo blij zijn als je kwam. En we deelden een bepaald soort ietwat gemene humor. Toen ik hoorde dat ze het niet lang meer zou maken in het verzorgingstehuis aan de wal heb ik de boot gepakt, maar ze was een uur voor ik aankwam overleden.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten